Sadat Rahman won de Internationale Kindervredesprijs in 2020 voor zijn initiatief om een app tegen cyberpesten te ontwikkelen met zijn jongerenorganisatie Cyberteens, in zijn thuisland Bangladesh.
Hoe gaat het met je, Sadat?
Met mijn familie en mij gaat het goed, dank je.
Sinds ik de Internationale Kindervredesprijs heb ontvangen, is onze organisatie enorm gegroeid. Cyberteens is nu actief (met comités) in alle 364 regionale districten van Bangladesh. Zo kunnen we duizenden jongeren bereiken, en hen beschermen tegen cyberpesten, en helpen indien zij problemen met cyberpesten hebben.
Wat is jouw volgende stap?
We hebben net een gratis nationale hulplijn voor jongeren gelanceerd, zodat ze ons makkelijk kunnen bereiken om hun problemen met cyberpesten te delen. We hebben getrainde medewerkers die hen aan de telefoon kunnen helpen. Het projectfonds van de Internationale Kindervredesprijs heeft dit mogelijk gemaakt.
Het nummer van de hulplijn is 1319, wat heel symbolisch is omdat we werken voor jongeren van 13 tot 19 jaar. We waren zeer vereerd dat onze premier, mevrouw Hasina Wajed, het nummer nationaal heeft gelanceerd.
Is je leven veranderd sinds je de Internationale Kindervredesprijs hebt ontvangen?
Naast de enorme groei van de Cyberteens’ activiteiten, zijn we verhuisd naar onze hoofdstad Dhaka, omdat de overheid ons een kantoor heeft gegeven Daar zijn we natuurlijk heel dankbaar voor. We hebben onze eigen ruimte met computers en stapelbedden, waar we kunnen werken en rondhangen, wat geweldig is.
Soms herkennen mensen mij en verwachten ze veel van me, dat is af en toe wel moeilijk. Aan de andere kant ben ik heel dankbaar en kan ik nauwelijks uitleggen wat het voor me betekent heeft om de Internationale Kindervredesprijs te ontvangen. Het heeft mijn leven zeker veranderd.
Ik ben blij dat ik aan de universiteit van Dhaka kan studeren. Ik doe Bestuurskunde, wat ik erg leuk vind. Later wil ik een master in ontwikkelingsstudies gaan doen. Studeren is heel belangrijk voor me, ik zie het als een investering in mijn toekomst.
Mijn motivatie is nog steeds hetzelfde als in het begin van deze reis, elke keer als ik of een van mijn teamleden een jongere in nood kan helpen, zijn we erg blij. Dat gevoel is niet veranderd!